To trochę pobredzę:
Celownik kolimatorowy – rodzaj celownika wykorzystującego zjawisko kolimacji, czyli uzyskiwania wiązki światła o niskiej rozbieżności. Pierwszy taki celownik opracował w latach 60. XX w. szwedzki wynalazca N. Ruder. Był to celownik określany obecnie jako nieprzeźroczysty celownik kolimatorowy.
Celownik kolimatorowy nieprzezroczysty zbudowany jest z korpusu wewnątrz którego znajduje się źródło światła (obecnie najczęściej laser półprzewodnikowy) i układ optyczny, który kolimuje wiązkę światła. Wiązka światła jest emitowana równolegle do linii celowania w kierunku oka strzelca. W celownikach nieprzeźroczystych celuje się obserwując jednym okiem plamkę światła, a drugim cel. W efekcie strzelec widzi plamkę światła na celu. Taki sposób celowania, choć po pewnym treningu instynktowny i prosty, wymaga pewnej wprawy.
Tej wady pozbawione są celowniki kolimatorowe przeźroczyste. W celownikach tych wiązka światła jest rzutowana nie bezpośrednio do oka strzelca, ale na filtr dichroiczny lub zwierciadło światłodzielące, które kieruje ją w stronę oka. Ponieważ układ emitujący światło jest poniżej linii celowania, strzelec widzi w soczewce obraz celu z nałożonym na niego punktem świetlnym.
Celowniki kolimatorowe przeźroczyste budowane są w dwóch odmianach. W celownikach określanych jako otwarte zadaniem układu optycznego jest wyłącznie skierowanie wiązki światła od źródła do oka. Nie powiększają one obrazu celu, ale mają niewielką masę i w minimalnym stopniu ograniczają pole widzenia strzelającego. W celownikach kolimatorowych zamkniętych, poza układem optycznym załamującym wiązkę skolimowanego światła, zazwyczaj znajduje się także układ soczewek powiększających obraz celu (najczęściej 3,5x). Takie celowniki stanowią ogniwo pośrednie pomiędzy celownikiem optycznym a kolimatorowym.