Mi-6

[Agrael]

Zdjęcie pochodzi z modyfikacji Last Fallout Overhaul

Mi-6 - (w wojskowym żargonie „Krowa”) radziecki ciężki śmigłowiec wielozadaniowy, skonstruowany w 1957 roku. Najbardziej dźwigowy śmigłowiec swoich czasów.

Charakterystyka: 

Spoiler

• Maks. prędkość: 250 - 340 km/h.
• Moc silnika: 2x5500 KM.
• Zasięg lotu: 1000 km.
• Maks. masa startowa: 42 500 kg.
• Załoga: 5 osób. 
• Pasażerowie: w standardowej wersji pasażerskiej mieści się zazwyczaj 65 osób. Maksymalna pojemność to około 120 osób.

Producent: 

• Zakład nr 23 (obecnie: Państwowe Produkcyjno-Badawcze Centrum Kosmiczne im. M. Chruniczewa)
• Zakład nr 168 (Obecnie: Rostwiertoł)

Opis:

Śmigłowiec został zaprojektowany do transportowania dużych ładunków (do 20 ton). Brał udział w likwidacji skutków awarii w Czarnobylu, prawie wszystkie stoją na cmentarzysku techniki Rassokha. Śmigłowiec może korzystać z zewnętrznego zawieszenia i być wykorzystywany jako dźwig powietrzny. 

Zastosowanie w Zonie:

W Strefie znajdują się zarówno te, które uczestniczyły w likwidacji skutków awarii w Czarnobylu, jak i te, co pozostały po drugiej katastrofie. Jeden leży nad brzegiem jeziora Jantar, prawdopodobnie przewożąc zaopatrzenie dla uczonych w bunkrze. Kolejny egzemplarz znajduje się na Radarze w obszarze „Martwego lasu”. Na terenie CzEJ jest parę takich śmigłowców z niewielkimi uszkodzeniami, być może są one używane przez frakcję Monolit do transportu wyposażenia. Nie jest obiektem zainteresowania pozostałych frakcji ze względu na jego transport - nie ma na niego zapotrzebowania w Zonie. 

Ciekawostki: 

• Model śmigłowca posiada wnętrze: kokpit i ładownię. Nie ma jednak ani jednego egzemplarza, w którym dałoby się wejść do jego środka. 
• Mi-6 to jeden z najrzadziej używanych pojazdów w grze. Ogółem są cztery egzemplarze: na Radarze, Jantarze i dwa na terenie elektrowni jądrowej. 
• W dokumentach projektowych takie śmigłowce miały raz w tygodniu dostarczać sprzęt i prowiant do obozu naukowców. W razie zestrzelenia śmigłowca uczeni mogliby kupować żywność od stalkerów. 

 Dwa egzemplarze Mi-6 na terenie elektrowni jądrowej w Czarnobylu. 

 

Źródło:   

Rzeczywistość: 

Latem 1954 r. biuro konstrukcyjne OKB Michaiła Leontjewicza Mila przystąpiło do prac nad ciężkim śmigłowcem transportowo- desantowym o napędzie turbinowym. Śmigłowiec wymagał dużego ciągu wirnika nośnego, ze względu na założony wielotonowy udźwig. Uzy­skanie go było możliwe tylko przez znaczne zwię­kszenie średnicy wirnika w porównaniu do dotych­czas projektowanych w tym biurze i na świecie śmig­łowców. Po różnych przymiarkach wybrano pięciołopatowy wirnik o średnicy 35 m.

Pierwszy egzemplarz śmigłowca, któ­remu nadano oznaczenie Mil Mi-6, został ukończony wiosną 1957 r. Został oblatany w czerwcu 1957 r. W ramach prac badawczych zbudowano 5 prototypów. W dniu. 30.10.1957 r. na Mi-6 został ustanowiony pierwszy re­kord międzynarodowy- podniesienie ła­dunku 12 000 kg na wysokość 2432 m. Łącznie ustanowiono na śmigłowcu 16 rekordów międzynarodowych, m.in. rekord prędkości na dystansie 100 km, wynoszący 340 km/h. Śmigłowiec Mi-6 był pierwszym śmigłowcem, który osiągnął prędkość lo­tu ponad 300 km/h, a ściśle 300,377 km/h (15.09.1962 r.). W początkach lat 1960- tych nadal intensywnie prowadzono próby w locie śmigłowca. Za skonstruowanie śmigłowca Mi-6 zespół dr M. L. Mila otrzy­mał międzynarodową nagrodę im. Igora Si­korskiego.

Śmigłowiec Mi-6 został pokazany publicznie po raz pierwszy na defiladzie lotniczej w Tuszynie w 1958 r. Praktyczne użytkowanie śmigłowców Mi-6 rozpoczęto w 1963 r. Po raz pierwszy za granicą śmigłowiec pokazano na Salonie Lotniczym w Paryżu w 1965 r. W 1966 r. zademonstrowano możliwości śmigłow­ca Mi-6 w Zachodniej Europie, m.in. przy gaszeniu pożarów lasów.

Śmigłowiec Mi-6 należący do Sił Powietrznych ZSRR na lotnisku Berlin-Temperchow w 1992 roku

Z biegiem czasu zaczęto w ZSRR szeroko wykorzystywać śmigłowce Mi-6 w lotnictwie wojskowym do przewozu żołnierzy i róż­nych ładunków bojowych. Wykorzystywane były w gospodarce do przewozu do trudno dostępnych rejonów urządzenia wiertnicze i przemysłowe oraz w wykony­waniu różnych operacji montażowych.

Śmigłowiec Mi-6 był produkowany przez kilkanaś­cie lat z przeznaczeniem do różnych zastosowań, głównie transportowych. Użytkowany w wersjach:

Spoiler

• Transportowa: do przewozu ładunków o masie do 12 000 kg wewnątrz ładowni. Śmigłowiec w tej wersji był szeroko stosowany na wielu budowach w Związku Radzieckim, m.in. na budowie Kolei Bajkalsko- Amurskiej. W wersji woj­skowej śmigłowiec był uzbrojony w karabin maszynowe kal. 12,7 mm, który montowane były pod kabiną nawigatora,
• Dźwigowa: przeznaczona do przewozu ładunków o masie 9000 kg na zewnętrznym zaczepie. Jedna z bardziej rozpow­szechnionych wersji śmigłowca, szczególnie przydatna w pracach budowlano-montażowych, przy montażu fabryk, budowie mostów, linii wyso­kiego napięcia, ustawieniu różnego rodzaju masz­tów, elementów wyposażenia wiertni itp.,
• Pasażersko - transportowa: przystosowa­na do przewozu 65 osób na odchylanych siedzeniach rozmieszczonych wzdłuż burt oraz ustawionych po­środku kabiny. Na Salonie Paryskim pokazano śmigłowiec Mi-6 w wersji wyłącznie pasażerskiej do przewozu 80 pasażerów. Nie była ona jednak produkowana se­ryjnie,
• Przeciwpożarowa: wyposażona w komplet urządzeń przeciwpożarowych: miękki zbiornik wody (12 000 kg), cztery pompy odśrodkowe oraz zespół armatek wodnych. Śmigłowiec może transpor­tować na zewnętrznym zaczepie 6 elastycznych zbiorników po 1500 kg wody w każdym, potrzebnym strażakom do gaszenia pożaru środkami naziemny­mi,
• Sanitarna: w ładowni montowane było 41 noszy i 2 siedzenia dla personelu medy­cznego. Śmigłowiec służył do przewozu chorych lub rannych w czasie klęsk żywiołowych, katastrof lub innych wyda­rzeń.

Był to bardzo udany śmigłowiec. Jego podstawowe zespoły, przede wszystkim kadłub, ze­spół napędowy, wirnik nośny, śmigło ogonowe i in­stalacje wykorzystano w konstrukcji następnego śmigłowca- latającego dźwigu Mil Mi-10.

Śmigłowce Mi-6 były eksportowane m.in. do Algierii, Bułgarii, Chin, Egiptu, Etiopii, Indii, Indonezji, Iraku, Pakistanu, Peru, Sy­rii i Wietnamu. Po rozpadzie ZSRR znalazły się na wyposażeniu lotnictwa Białorusi, Kazachstanu, Rosji, Ukrainy i Uzbekistanu.

W Polsce:

Śmigłowiec Mi-6 w barwach Ludowego Wojska Polskiego

Pierwszy raz śmigłowiec Mi-6 można było zobaczyć w Polsce w maju 1967 r. w czasie przelotu radzieckiego śmigłowca na Salon Lotniczy w Paryżu. Następnie trzy egzemplarze Mi-6A zostały zakupione przez polskie firmy do wykonywania prac budowlano- montażowych i dźwigowych: dwa w 1974 i 1979 r. przez Instal (SP-ITA, SP-ITC) i jeden w 1978 przez Elbud (SP-ITB). Bazowały na lotnisku Chrcynno koło Nasielska. Przed zakupem Inspektorat Kontroli Cywilnych Statków Powietrznych Ministerstwa Komunikacji PRL dokonał certyfikacji typu na podstawie otrzymanych dokumentów z prób producenta oraz własnych prób uzupełniających w locie. Próby te prowadzono w listopadzie 1974 r. przez pilota doświadczalnego Instytutu Lotnictwa w Warszawie mgr inż. Ryszarda Witkowskiego.

Przedsiębiorstwo Instal wykonywało różne prace budowlano-montażowe przy wykorzystaniu tych śmigłowców m.in. stawianie słupów energetycznych linii przesyłowej z elektrowni Porąbka Żar, tunele wentylacyjne na dachu fabryki FSO na Żeraniu, kopuła na budynku liceum św. Augustyna na Mokotowie oraz maszt RTV na budynku Biblioteki Ekonomicznej w Poznaniu. W 1976 r. podwieszony pod śmigłowcem pomnik Władysława Jagiełły przebył drogę z Gliwic do Krakowa o długości ok. 90 km i został precyzyjnie ustawiony na cokole Pomnika Grunwaldzkiego.

Wszystkie trzy polskie śmigłowce zostały w styczniu 1986 r. przekazane wojsku, wchodząc do służby w 37. Pułku Śmigłowców Transportowych na lotnisku Leźnica Wielka koło Łęczycy. Już w sierpniu 1990 r. zostały wycofane ze służby. Dwa z nich sprzedano następnie do Ukrainy, a trzeci (nr 670) trafił do prywatnego muzeum w Łodzi w 1994 roku. W 2011 r. śmigłowiec stał się własnością Muzeum Sił Powietrznych w Dęblinie.

Źródło: [KLIK] [KLIK]

Likwidacja skutków awarii w Czarnobylu: 

Przelot helikopterów Mi-6 na trasie Czernihów-Boryspol-Czernihów. Fot. С. Вараксін / National Museum Chernobyl

Helikoptery Mi-6 szybko przetransportowały ołów do trzech stref załadunkowych, położonych w odległości 12 kilometrów od elektrowni jądrowej.

– Podczas jednego lotu zrzucaliśmy na reaktor czwartego energobloku po jednej tonie ołowiu. To 100 worków po 10 kilogramów. Wsypywano je do wycofanych z eksploatacji spadochronów hamujących samolotów myśliwskich, przywiązywano do specjalnego przewodu o długości 10-15 metrów, a następnie zaczepiano do zewnętrznego zawieszenia śmigłowca. Prace nad zawieszeniem ładunku nadzorowali technicy i mechanicy pokładowi naszych helikopterów – wspominał likwidator.

Samym załadunkiem ołowiu do spadochronów zajmowali się tzw. „Partyzanci”, czyli żołnierze rezerwy. – Musieli pracować w bardzo trudnych warunkach – jestem tego świadkiem. W tamtych chwilach unosiły się tumany pyłu. A głośno nazywane „strefy załadunku” w rzeczywistości były zwykłymi polami bez żadnej osłony, więc ci rezerwiści zdrowo tam „wyłapali” promieniowania. Co więcej, mieszkali w pobliżu w miasteczku namiotowym. My po lotach wracaliśmy do bazy w Czernihowie, gdzie mieliśmy okazję wziąć prysznic, odpocząć w normalnych warunkach, a oni… – opowiadał Mizko w rozmowie z pracownikami Muzeum Narodowego „Czarnobyl” w Kijowie.

– Jak się później dowiedziałem, chłopaki z pułku aleksandryjskiego zrzucali do zniszczonego reaktora dolomit, piasek i jakieś mieszanki, a my tylko ołów. Ponadto trzy załogi naszej grupy (podpułkownika Anatolija Wasiliewicza Kosenki, podpułkownika Borysa Siergiejewicza Kukuszkina i majora Władimira Iwanowicza Michajłowa) zrzucały na reaktor także płynny kauczuk w 600-litrowych polietylenowych pojemnikach. W ten sposób starano się ograniczyć wznoszenie się radioaktywnego pyłu – mówił.

Dodał, że śmigłowce Mi-6 mogły udźwignąć nawet ośmiotonowy ładunek, a na reaktor zrzucano tylko ładunki o wadze do jednej tony. Waga ładunku była ograniczona, by w przypadku chybienia nie uszkodzić konstrukcji sąsiedniego trzeciego energobloku.

Mizko zaznaczył, że śmigłowiec Mi-6 to bardzo dobra i niezawodna maszyna. Jednak w przeciwieństwie do helikopterów Mi-8 czy Mi-24 nie posiadała systemu filtrująco-wentylacyjnego, więc radioaktywny pył mógł się bez przeszkód przedostać do wnętrza kokpitu. Zabezpieczeniem przed nim były jedynie maski.

Dodatkowe zabezpieczenie przed promieniowaniem stanowiły cienkie płytki ołowiane, którymi wyłożono podłogę, a także worki z ołowiem na oparciach siedzeń. – To w jakiś sposób ochraniało przed promieniowaniem. 

Andriej Mizko: Czarnobyl był jak wojna - Źródło. 

[Ignachinio]

A czy na radarze nie stoją przypadkiem dwa Mi-6? Jeden w lesie i jeden przy przejściu do Prypeci. Czy to tylko w modach tak jest?

[Duchol]

@AgraelBardzo ciekawy artykuł. 

[Agrael]

Dzięki @Duchol. 

Szkoda tylko, że tak niewiele informacji było o tym śmigłowcu na ZCh. Dodatkowo ten fragment (być może są one używane przez frakcję Monolit do transportu wyposażenia.), to już raczej tylko spekulacje. 

[Ignachinio]

@Agrael jak dla mnie wielka spekulacja. Stan śmigłowców na terenie elektrowni nie wskazuje aby były one w stanie lotnych. Przypominam, że emisją niszczą elektronikę. A te śmigłowce były by i są narażone na emisje non stop. Plus paliwo i piloci do nich. Zresztą lot takiego kolosa poza granicę skończył by się zestrzeleniem go. A w Zonie nie ma aż takich odległości aby wykorzystywać transport lotniczy.

 

Tak samo uważam, że transport zaopatrzenia tą maszyną nad Jantar również mijało się z celem (lepsze do tego byłby Mi-8) wiec jego obecność tam mogła by być spowodowana transportem jakiś modułów pojazdów do laboratorium lub samego laboratorium (patrząc na zaczepy na dachu i w sumie jedyny sposób aby dostarczyć taki klocek do Zony).

 

I na radarze są dwa Mi-6. Pozdrawiam